روزهای پایانی سال 97 و یک سوال؛ پیامهای رسانهای داخلی کجا هستند؟
تاریخ انتشار: ۲۸ اسفند ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۳۱۶۶۰۲۷
عصرایران؛ مصطفی داننده- بسیاری از روزنامه نگار، تحلیلگران و ناظران سیاسی و اجتماعی، سال 97 را سال سخت اقتصادی نامیدند. سالی که بسیاری از مردم ایران به سختی آن را سپری کردند. برخی که رسما زیر آوار قیمتها ماندهاند و کسی نیست دست آنها را بگیرد و از خروار قیمتها بیرون بیاورد.
آنقدر این مشکلات زیاد بود که بسیاری فراموش کردند سال 97، سال فیلتر شدن تلگرام هم بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
تلگرام فیلتر شد اما مردم همچنان پای او ایستادند و با فیلتر شکن دوباره دل به دل تلگرام دادند. خیلی از افراد و رسانههای موافق فیلتر شدن تلگرام که با فیلتر شدن این پیام رسان، ترک تلگرام کرده بودند، دوباره برگشتند و کانالهای خود را راه انداختند.
قرار بود با توجه به حمایتهایی که از پیام رسانهای داخلی شده بود، آنها جای تلگرام را بگیرند. در روزهای ابتدایی فیلتر تلگرام، تبلیغات گستردهای برای این پیام رسانها انجام شد. تلویزیون برای پیام رسانهای داخلی سنگ تمام گذاشت.
این پیام رسانهای داخلی مانند دریاچههای مصنوعی بودند که خوب مهندسی نشده بودند و بعد از مدتی آفتاب خوردن با کمبود آب مواجه شدند و کم کم خشک شدند
با وجود تمام این تبلیغات بازهم مردم از این پیام رسانها استقبال نکردند و به سرعت پیام رسانهای داخلی از سکه افتادند. شاید در آخرین ساعتهای سال 97، میشود از مسؤولین در مورد هزینههایی که برای این پیام رسانهای داخلی شد پرسید و اینکه خروجی آنها برای جامعه چه بوده است؟
میشود از آنها پرسید که الان چند درصد مردم عضو آنها هستند؟ و چرا با وجود این همه حمایت نتوانستند، تلگرام را از صحنه خارج کنند؟
تلاش برای حذف تلگرام نشان داد، چقدر با بیبرنامه تصمیم میگیریم بدون اینکه جوانب کار را بسنجیم. این همه هزینه، برای چه؟ مردم که هنوز از تلگرام استفاده میکنند و فیلترینگ هم نتوانست خللی در این کار ایجاد کند.
شاید نتوانستیم هر ایرانی را خانه دار یا ماشین دار کنیم اما با یک تصمیم به راحتی هر ایرانی را دارای یک فیلتر شکن کردیم. از بچه دبستانی تا پیرمرد بازنشسته در گوشیشان یک فیلتر شکن دارد. همه میدانیم که بودن یک فیلتر شکن در گوشی یک نوجوان چه خطرهایی به دنبال دارد.
دقیقا مشکلات اقتصادی کشور هم به خاطر این سبک تصمیم گیری است. فکر میکنیم هنوز میشد با برخوردهای سلبی همه مشکلات را حل کرد. شاید این سبک در دهه 60 و 70 جواب میداد اما در دههای که همه با یک گوشی با جهان ارتباط دارند، تصمیمهای سلبی جواب نمیدهد.
سال 97، سال سخت اقتصادی بود و سالی که نشان داد یکی از مهمترین مشکلات کشور جدا از تحریمها، مسؤولانی است که تصمیمات درست نمیگیرند و به آتش مشکلات بنزین میریزند.
منبع: عصر ایران
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۱۶۶۰۲۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ایران ۱۰۰ تولیدکننده موبایل دارد، کره جنوبی یک عدد؛ چرا این نگرانکننده است؟
100 شرکت در ایران برای تولید موبایل تسهیلات گرفتهاند؛ عددی شگفتآور که درعینحال نگرانکننده است.
«۱۰۰ شرکت در سال ۱۴۰۲ برای تولید گوشی تلفن همراه درخواست مجوز کرده و با دریافت برخی «حمایتها و تسهیلات» فعالیت خود را آغاز کردهاند.»
به گزارش دیجیاتو، اینها صحبتهای «سیدحسین سادات حسینی»، رئیس کمیسیون تخصصی موبایل و لوازم جانبی اتاق اصناف است؛ همان شخصی که اندکی قبل گفته بود: «واردکنندههای مونتاژکار خود را به عنوان تولیدکننده معرفی کردهاند و بهدنبال ایجاد انحصار در بازار هستند.»
هر چند ممکن است همه این شرکتها، محصولشان را به بازار عرضه نکرده باشند اما ۱۰۰ واحد تولیدکننده موبایل عدد بسیار بالایی است، نه فقط برای کشوری مانند ایران، بلکه برای پیشروترین کشورهای این حوزه.
برای درک بیشتر شگفتی این میزان تولیدکننده داخلی، بد نیست بدانید طبق اعلام مؤسسه تحقیقاتی Counterpoint، درحالحاضر ۲۵۰ برند تولیدکننده موبایل در سراسر جهان فعال هستند، درحالیکه این رقم در سال ۲۰۱۷ حدود ۷۰۰ برند بوده است. میبینیم که نه تنها با گذشت زمان، تولیدکنندگان موبایل رشد نکردهاند، بلکه اکثر آنها به این نتیجه رسیدهاند که بهتر است درهای کارخانهشان را ببندند، حتی شرکتهای بزرگی مانند الجی، مایکروسافت و زیمنس.
در لیست ۲۵۰ تولیدکننده موبایل، تنها نامهای GLX، صاایران، ایکسویژن و جیپلاس از ایران دیده میشود. اگر ۹۶ تولیدکننده دیگر ایرانی را در میان ۲۵۰ برند در سراسر جهان در نظر بگیریم، به این معنی است که ۲۹ درصد تولیدکنندگان موبایل دنیا در ایران هستند.
کره جنوبی تنها یک برند تولیدکننده گوشی دارداوضاع از این هم عجیبتر است. کره جنوبی درحالحاضر تنها یک برند تولیدکننده تلفن همراه دارد: سامسونگ. در ژاپن ۱۲ برند فعالیت میکنند و این رقم در آمریکا یازده است. تنها ۴۰ کشور از حدود ۲۰۰ کشور در جهان موبایل تولید میکنند.
۱۰۰ تولیدکننده موبایل در ایران بیش از آنکه شگفتانگیز باشد، نگرانکننده است. نهادهای مختلف دولتی و غیردولتی چندین سال است بر طبل تولید موبایل داخلی میکوبند اما اینبار انگار شرایط متفاوت است و عزمی جزم برای تسلط موبایل ایرانی بر بازار وجود دارد. علاوه بر اینها، براساس تکلیف قانونی «طرح کلان و معماری شبکه ملی اطلاعات» تا سال ۱۴۰۴ باید ۲۰ درصد بازار تلفن همراه در دست گوشیهای ایرانی با سیستمعامل داخلی باشد.
در این شرایط طبیعی است مردم نگران باشند بلای بازار لوازم خانگی و خودرو، این بار موبایلهایشان را نشانه بگیرد.
البته گله مردم از خودرو و لوازم خانگی در مورد کیفیت و قیمت است اما زمانی که صحبت از دستگاهی مانند موبایل میشود، دغدغههای امنیتی، محدودیت و قطعی اینترنت، حریم خصوصی و مانند اینها هم مطرح میشود.
درست مانند شبکه ملی اطلاعات که بسیاری به آن طرح ملی کردن و بستن اینترنت میگویند، مسئولان، از هر طیف و جناح سیاسی تنها تکذیب میکنند ولی نمیشود مردم را برای این نگرانیهایشان سرزنش کرد، چرا که اگر روزی واردات موبایل خارجی محدود شود یا تعرفههای سنگین برای واردات وضع کنند، شاید بسیاری از مردم ناراضی باشند اما هیچکس تعجب نخواهد کرد زیرا اولینبار نخواهد بود که با چنین ممنوعیتهایی مواجه میشوند.
در آخر این را هم بگویم که برای نوشتن همین یادداشت کوتاه و ساده، زمان نسبتاً زیادی صرف کردم چون بیشتر وقتم صرف این شد که بفهمم حتی اگر فرض کنیم انتهای این مسیر، ممنوعیت کامل موبایل خارجی در انتظارمان است، باز هم ۱۰۰ تولیدکننده به چه کارمان میآید؟
یک فروشنده موبایل در یکی از پاساژهای معروف پایتخت میگفت موبایل ایرانی با حاشیه سود چند برابری به فروش میرسد. اینکه این حاشیه سود ریشه در رانتی بزرگ دارد یا نه برای من هم سؤال است. هنوز هم به جوابی نرسیدهام اما پیگیر خواهم بود تا بفهمم چه شده که همه دلشان هوای تولید موبایل داخلی کرده است.
کانال عصر ایران در تلگرام